De afgelopen 6 jaar ben ik van ziek telkens alleen maar zieker geworden. Behandelingen sloegen niet aan zoals ze moesten aanslaan en ik kon steeds minder. Mijn familie kon niet meer bij me op bezoek komen omdat ik de geuren en prikkels niet aankon. Elk bezoek aan een dokter was een compleet fiasco en liet ons alleen maar reddelozer achter.
Dit is de eerste keer ooit in mijn leven dat behandelingen aanslaan, de operaties en de medicijnen. We zijn er nog niet want er zijn bepaalde cruciale dingen die ik nog niet kan. Maar ik ben zó veel stabieler en voor de eerste keer ooit lijkt het erop dat die vooruitgang standhoudt.
Voor het eerst ooit kan ik positieve berichten sturen naar mijn familie, zien ze me vooruit gaan en opbloeien, weer tot leven komen en weer mezelf worden. Dat voelt onbeschrijflijk bijzonder.
Dit laat ook maar weer eens zien hoe belangrijk het is dat artsen het probleem bij de kern aanpakken. Alleen dan kan je je maximale potentie bereiken.
Ik bid dat de stijgende lijn verder vooruit mag gaan.