Ik krijg vaak de opmerking van mensen, ‘als het maar zo snel mogelijk opgelost wordt zodat je naar huis kan’. Dit begrijp ik uiteraard, maar in alle eerlijkheid is dat momenteel het laatste wat er op dit moment door mijn hoofd heen gaat.
Natuurlijk ben ik dalijk blij als ik naar huis kan en als ik weer naar buiten kan maar de snelheid en het tempo waarin dat bereikt wordt, is echt niet mijn hoogste prioriteit. Mijn hoogste prioriteit is dat alles goed, zorgvuldig en veilig gedaan wordt en dat alle betrokkenen de ruimte krijgen die zij nodig hebben om de oorzaak te kunnen vinden en we samen tot een oplossing kunnen komen.
Tot nu toe is alles een race tegen de klok geweest, een tikkende tijdbom zonder te overdrijven. En zodra ik zonder de juiste middelen dit appartement verlaat, ben ik dat direct weer. Terwijl we juist de tijd en ruimte nodig hebben om te zoeken. Er moet voldoende rust zijn om ook te kunnen studeren. Dus ik doe alles wat ik kan om te zorgen dat die rust bij iedereen bewaard kan blijven. Dat is mijn verantwoordelijkheid.
Een half jaar, een jaar en zelfs een paar jaar duren lang als je er middenin zit, maar op een heel leven is het (voor de gelukkigen onder ons) niets. De oplossing, daar heb je echter je hele leven lang plezier van.
Ik heb mijn momenten gehad in de zomer dat ik het moeilijk had met het feit dat ik gewoon echt niet naar huis kán en ik wilde erg graag naar buiten. Maar door die fase ben ik heen gegaan en die ligt inmiddels achter me, momenteel heb ik mijn draai, ritme en innerlijke rust weer gewoon gevonden. Ik verheug me erop om weer naar buiten te gaan en naar huis te kunnen maar ik kan voor nu ook prima zonder.
Het is makkelijk om je te focussen op wat je wilt bereiken of bevredigen op korte termijn maar het is vaak veel belangrijker om je doelen op lange termijn voor ogen te houden.
Alle betrokkenen in dit proces zoals mijn dokter zijn mensen, mensen die er vol voor gaan maar het zijn geen machines. Iedereen heeft rust, ruimte en tijd nodig en het is niet meer dan menselijk om ze dat ook te gunnen. Buiten dat ieder individu inclusief welke dokter dan ook dat voor zichzelf nodig heeft en verdient, moet daarnaast de werktijd besteed worden aan alle patiënten, dat is niet meer dan normaal en iets anders zou ongezond zijn. Het enige wat je voor jezelf kan wensen is consistentie; dat er door de tijd heen consistent en blijvend aan je casus gewerkt en gedacht wordt. Want hoe ver consistentie je kan brengen, wordt enorm onderschat.
Als ik bid, bid ik niet dat ik zo snel mogelijk geholpen word, maar dat ik zo goed mogelijk geholpen word, dat de oorzaak en oplossing gevonden wordt en dat iedereen vol blijft houden zo lang als dat nodig is.
