English below
Hoe de dagen op de IC vóór mijn eerste operatie uitzagen, is geen situatie die je je kan inbeelden. Het was een onmenselijke situatie en ik was er dusdanig slecht aan toe dat ik daar op dat moment de keuze voorgelegd kreeg om ermee te stoppen. Dan was overal direct een einde aan gekomen, ik was er niet meer geweest maar het was wel klaar geweest. Ik wilde dat absoluut niet, ik wilde het overleven, kostte wat kost.
Ik heb mijn momenten gehad in de afgelopen 2 maanden waarin ik me heb afgevraagd of ik wel de juiste keuze heb gemaakt; geen enkele duidelijkheid hebben, de extremiteit, onzekerheid, niet weten of er een oplossing is, medische rekeningen die op blijven lopen, de torenhoge schulden, alles stort in elkaar thuis… Het had allemaal voorkomen kunnen worden als ik gezegd had ‘genoeg is genoeg’ of als ik iets minder hard gevochten had.
Maar ik weet dat ik wel de juiste keuze heb gemaakt, ik wil nog zo ontzettend veel bereiken in mijn leven en ik geloof niet in ‘onmogelijk’. Daarnaast kunnen geen enkele schulden op tegen het verdriet dat had bestaan als ik er niet meer was geweest, ook dat besef ik. Het was letterlijk kiezen tussen leven en dood en ik strijd en streed ongelooflijk hard voor het leven. Je moet je gevechten wijselijk kiezen en als je eenmaal gekozen hebt, is het enige gevecht dat je sowieso niet kan winnen eentje waar je niet aan begint.
Ik heb al zo’n ongelooflijk lange weg afgelegd en zo veel bereikt, veel meer dan ook hier voor mogelijk werd gehouden. Deze situatie is vanaf begin af aan hier voor alle artsen nieuw geweest en of we dit überhaupt hadden kunnen bereiken, bestonden grote twijfels over. Maar het was mijn enige kans. Feit blijft wel dat hoe mooi alles wat ik al bereikt heb ook is, ik ook écht nog meer moet bereiken om een kans op leven te hebben.
Ik focus me altijd op het positieve, het feit dat ze dit allemaal nog niet op deze manier gezien en meegemaakt hebben, betekent ook dat er heel veel geleerd kan worden en daar ben ik oprecht dankbaar voor. Je op onbegonnen terrein bevinden, biedt kansen maar ook heel veel uitdagingen. De realiteit is namelijk ook dat het ons in een ontzettend narre situatie plaatst, eentje die ik eigenlijk vanaf dag één al niet uit kan leggen.
De volgende operatie komt steeds dichterbij en ik voel me steeds meer klaar ervoor. Maar we gaan ook anders deze operatie in dan de vorigen. Hij is noodzakelijk en onvermijdelijk maar de kans dat het hierna klaar is, is simpelweg klein, ook dat is de realiteit. Dus voor het eerst voelt het als een verplicht nummertje, iets wat simpelweg moet gebeuren zodat we daarna verder kunnen en eindelijk weten wat dan de nieuwe stand van zaken is.
English
What the days in the ICU were like before my first surgery is not a situation you can imagine. Due to unavoidable circumstances it was an inhumane situation and I was in such bad shape that at that moment I was given the choice to stop. In that case everything would have come to an end immediately, I would not have been there anymore, but it would have been done. I definitely didn’t want that, I wanted to survive, whatever the cost.
I have had my moments in the past 2 months where I have wondered if I made the right choice; not having any clarity, the extremity, uncertainty, not knowing if there is a solution, medical bills that keep mounting, the sky-high debts, everything collapsing at home… It could all have been avoided if I had said ‘enough is enough’ or if I had fought a little less hard.
But I know that I made the right choice, I still want to achieve so much in my life and I don’t believe in ‘impossible’. In addition, no debts can compensate for the sadness that would have existed if I had no longer been here, I also realize that. It was literally a choice between life and death and I fought incredibly hard for life. You have to choose your battles wisely, and once you choose, the only battle you can’t win for sure is one you don’t start.
I have already come such an incredibly long way and achieved so much, much more than what was believed to be possible. The arisen situation has been new to the doctors here from the start and there were serious doubts as to whether we would have been able to achieve this at all. But it was my only chance. The fact remains though that no matter how wonderful everything I have already achieved is, I really do have to achieve more to have a chance at life.
I always focus on the positive, the fact that they haven’t seen or experienced this in this way before also means that a lot can be learned and I am truly grateful for that. However finding yourself on new grounds offers opportunities but also many challenges. The reality is that it puts us in incredibly difficult situations, something that I actually haven’t been able to explain from day one.
The next surgery is getting closer and I feel more and more ready for it. But we are also going into this surgery differently compared to the previous ones. It is necessary and inevitable, but the chance that it will be finished after this is simply small, that is also the reality. So for the first time it feels like a check box, something that simply has to be done so that we can move on and finally know what the new situation will be.
